FERRARI (2023 American movie)

 

 r.: Majkl Man; ul.: Adam Drajver, Penelope Kruz, Šajlin Vudli, Patrik Dempsi, Gabrijel Leone, 

Ovako bi i Šotra režirao 

Treći film na programu je bio i najbolji. Psihološki sam se pripremio na nastavak „Gučija“ i „Forda protiv Ferarija“, ako ni zbog čega drugog, onda zbog (opet!) alo-alo italijanskog i zbog Adama Drajvera, ali film uopšte ne ide tim tragom. Prvih pola sata je kao TV drama TV Beograd pod uredništvom Filipa  Davida i u režiji S.S. Ravasija, maske kao „stara“ Ružica Sokić i „stari“ Zoran Radmilović, realizam, Olga Spiridonović, Svetolik Nikačević, socrealizam bato. „Oktanski 'Više od igre'“. Posle pogledam – reditelj je Majkl Man, koju godinu samo mlađi od Šotre --> đed.

Elem, ovo nije „impresionističko zezanje“ u kome bi muzika trebalo da zasenjuje manjak svega ostalog, i ovo nije ringišpil dramatizovanih njuz rilova, ovo je o pateru Ferariju iznutra, radnja se vrti oko njegove žene i ljubavnice a ne oko inženjerskih dostignuća. To ne znači da su trkačke scene loše ili da ih nema, samo su one kao sise u italijansko-francuskoj B-koprodukciji – štedljivo raspoređena nagrada na prominclu. Ferari je frik i trkač a ne proizvođač putničkih automobila, tako da kada mu poslovni savetnik kaže da mora da pobedi na trci Hiljadu milja da bi održao prodaju automobila (inače ode firma na doboš), on spaja korisno i strast: ima dakle rašta da se trudi da pobedi kao trkač. Adam Drajver je sèd i mator kao Slavko Simić u „Više od igre“ i gluma mu se uglavnom sastoji od bapskog hoda i poneke suze. Ženu mu glumi Penelopa Kruz koja izgleda kao da je pobegla iz dilkarnice ili kao Ljiljana Krstić koja glumi Isidoru Sekulić. Posrećilo joj se da bar jednom njen akcent ima opravdanje. Penelopi, ne Ljiljani. Ferari je sa ženom imao sina, ali on je ili umro ili poginuo, ne sećam se, a s mlađom ljubavnicom ima nepriznatog sina koji mu je surogat naslednika. To može samo u Italiji...  (I Francuskoj, Španiji, Portugalu, Grčkoj...) Ta porodična situacija teče – sporo kao u TV drami – paralelno s trkačkim delom, koji je, rekoh, lišen inženjerije, trkači rade kao što je nekada Bogdan Tirnanić opisivao predratne fudbalere: ustanu u 8, obriju se, odu na pijacu, posle na ručak u kafanu gde pojedu pasulj i pečeno pile uz čašu vina ili piva, i zatim u odelu i zalizane kose odu na utakmicu. Uveče im Carevac u kafani „Tri šešira“ svira na uvce a oni grle ljubavnicu. Kakva teretana, kondicione pripreme, vitamini, hladne kupke, maseri i slični bakrači.

 

(savremeni kinematograf, XXI vek, kolorizovano)

Uprkos pretežnoj televizičnoj suvoći i dosadnom ljubavnom trouglu, film uspeva u nekim trenucima da krene u fascinantnu rekonstrukciju epohe kao da zaista gledamo iskrzani film iz ondašnjih „Filmskih novosti“. Ali to su retke sekvence koje se dešavaju na trkačkoj stazi. Kao da se štedelo na statistima. Ipak dominira pomenuta porodična situacija, koja se sporo kotrlja, rekoh, kao ponedeonikom u 20.30 u nekoj staroj TV drami.

Pa ipak je ovo bio najbolji film u tripl-fičeru, iako prosto da poželite da je i ovo Ridli režirao, ili Sidni Lumet iz 1970-ih: on bi ovde rasturio (ali nije njegova tema, ovo je trač, nema materijala za moralisanje).  U neku ruku ovo je i nepotreban film, uostalom kao većina biografskog smeća koje je u suštini samo tele-novela, trač pod plaštom feljtonizma.

 

THE BEEKEPER (2024 American movie)

 

r.: Dejvid Ejer; ul: Džejson Statam, Džoš Hačerson, Džeremi Ajrons, Ejmi Rejver-Lampman, Dejvid Vits, Tejlor Džejms, Bobi Naderi, Filisija Rašad kao ubijeni dobri babac, Don Žile, Džema Redgrejv kao prešjednica koja liči na Biljanu Plavšić i ima loše saradnike i ni po babu ni po stričevima, jok Zlata Dobričanin

 Bledi jahač ponovo jaše i imitira Ričera

Kako film sa Statamom i Nisonom može biti loš? Nikako. Dobro, može malo samo. Ejer je namolio tog filmskog stara da bude kameo samim sobom. Kao Lison u poslednjih 46 filmova, otprilike. Dovoljan je pogled i škrta rečenica. I onda tras-bum, izgiboše negativci svih klasa, boja i narodnosti.

Ali ako zanemarimo Statama, mislim šalim se, nemoguće je čiku zanemariti, ali onako, for d sejk ov argjument, onda je ovo matine iz sedamdesetih sa svim formulaičnim sastojcima i zapravo naivan do te mere, da ga spasava samo glavni glumac svojim nikad neizbledelim stardomom. Ovakve filmove sam kao maji, maji gledao u otvorenom bioskopu u Bitolju početkom 1970-ih, to su oni uratci u kojima žene na Divljem zapadu imaju veštačke trepavice i koriste Taft lak za kosu, a glavni revolveraš fura milansku modu i u uglu sinemaskopa se vidi flaša likera „43“ i kutija ženskih cigareta „KiM“. Ovde imamo bledolikog jahača koji se bajagi penzionisao i druži se s bakutom. Zlikovci ubiju bakutu i onda sledi osveta. Gledali smo to u obličju Berta Lankastera ("handrid dolars"), Lija Marvina, Mel Gibsona (koliko ono beše hiljada dolara a nude mu više), Klinta Istvuda, Stivena Sigala, Žan-Kloda van Dama, Majkla Dudikova, Švarcenegera, Čaka Norisa... Ako ćemo pošteno, ovo je čak detinjastije od većine pobrojanih slučajeva, ali nenamerna i slučajna sličnost sa stvarnim ličnostima i događajima je popalila kritičare...

Jer, teško je ne setiti se Bajdenovog sina Hantera kada se u vidu ima zaplet: sin (Džoš Hačerson) poštene predsednice (Džema Redgrejv, seksi kao naše meteorološkinje) jeste narkos, razmažena stoka, umešan u široko i duboko razvijen biznis finansijskog skema (liči na Vol Strit, brate!), na kraju ispada da je tim prljavim novcem finansirao kevinu kampanju. E, ta je sličnost fascinirala maltene sve kritičare koji ne mogu da prežale što to nije isterano do kraja. Kako bi se to isteralo do "kraja" osim kao u filmu Sirijana, ili da se ide i dalje, kao u nekom filmu sa Džoom Donom Bejkerom iz devetsto šezdesetih, i da se tvrdi da riba smrdi od glave i uz tužan krah? Pa ni Tom Henks nije to dozvolio u filmu o onom senatoru koji je stvorio talibane u Avganistanu... Izgleda da bi kritičari oprostili i onaj totalno neverovatni kraj, samo da je film umesto njih rekao ono što duboka država ne dâ da se gukne na društvenim mrežama. A jeste ovo traćenje Statamovog talenta, možda znak da je ušao u sigalovsku fazu snimanja treša za crne dane.   

Ako zanemarim – a nije mi teško – „propuštenu šansu za ubitačnu društvenu kritiku“, ostaje film koji sve formulaične module koristi do granica imbecilnosti klišetirano. Junak je otpadnik sistema koji kao i Ričer nema JMBG broj i socijalno osiguranje. Gaji pčele. Druži se s supružnicom iz Kozbi Šoua i to je jedna od 2 obojene uloge. Ona gine i eto razloga da pčelar krene u osvetu od baze do predsednice. Doduše, baza je zgradurina u staklu i čeliku. Negativci su izrazito antipatični kokainomani, smećad i šonje u isti mah (Dejvid Vits i pomenuti Hačerson). Šef CIA je Britanac (Džeremi Ajrons, uspešno ovladao akcentom). Naravno da je neverovatno kako Pčelar može sve sam, ali koga briga za to. Kraj je totalno smešan, predsednica je imala loše saradnike i ne pada joj na pamet da sa Zlatom Dobričanin vadi iz bule sina barabu. Ima i nekoliko, pardon, samo par, ali stvarno par, znači 2 komada, poštenih profesionalnih policajaca (agenti u tumačenju Ejmi Rejver-Lampman i Bobija Naderija), koji slède dužnost i zakon i tek na kraju im se srce smiluje na Pčelara i puste ga da pobegne (on beži onako kako je Šon Koneri došao u jednom filmu o Bondu, samo ne skida odelo čoveka žabe da ispod pokaže smoking, već na komandoski kombinezon navlači ronilačko odelo). Nastaviće se.

 

ANYONE BUT YOU (2023 American movie)

 

r.: Vil Gluk; ul.: Sidni Svini, Glen Pauel, Aleksandra Šip kao lezbejska snajka, Ga Ta u ulozi dobrog Aboridžina kvazihomofrenda, Brajan Braun i Dermot Malruni u ulogama tasta odnosno svekra, Rejčel Grifits u ulozi jebozovne ludaje, Hedli Robinson u ulozi sredovečne dajkice

 

FEST-e, FEST-e, daleko li si. Daleko li si, moja Dvorano Kulturnog centra.

Prolazim pored zatvora u kome su na tečajevima kompjutera, jezika i grnčarstva bili neki političari i pejnt-bol eksperti, vadi se pesak na ševeninškoj plaži (zbog građevinskih radova ali i da bi se održala kvadratura države, tramvaj 1 prolazi pored Madurodama u kome na maketi brane neki pinokio pokušava da zabije pimpek u rupu, a ulaznice skupe... Ne mogu priuštiti više 4D dolbi ugođajâ od ova tri... (A taman sam hteo da pogledm "Zonu interesa" i Vendersa i Demijev dokumentarac o "Toking hedsima" u Filmhausu.)  

 

The Sweetest Thing, dezinfikovano, ili The Singles-a na način Beverli Hilsa 19210 ili Malibu Ka. 

 

Reklamirati ovaj film kao „inspirisan“ Šekspirovom komedijom Mnogo buke ni oko čega, smešno je i prepotentno. Iznebuha su tast i svekar počeli da se razbacuju svojim širokim obrazovanjem i da provodadžišu novom Brani i novoj Tompsonovoj, to bi samo Slobodan Novaković u Hronici FEST-a mogao da poveže. Иначе је то већ исфуран начин да се маторац пува Šekspirom пред клинцима, некада Кристофер Пламер у Козбијевом шоуу, сада ево Фрејжер Крејн u podgrejanom lešu od serije, kao и овде назочне деке.

Ovo mi je bio prvi uradak u tripl fičeru u Patéovom sinepleksu, relaks stolice, naslon za glavu mi se drma kada nešto eksplodira ili Godzila nagazi jako, na podmetaču gde se ubaci flaša ima mesta za blokče, mobilni i olovku i fišek kestenja ili kokica. Dežurno osvetljenje na svakom sedištu. I kada je film počeo, pomešale su mi se emocije: da li je ovo sranje – matine koji bi se 'ladno mogao u Teheranu i Avganistanu prikazivati, ili da se, pak, prepustim čarima australijskog životnog standarda, kao što domaćice čitaju članke o kraljevskim familijama, i da uživam u pršutama i smokvicama kao na našim plažama sedamdesetih? Jer, ovi ljudi finansijskih problema neimaju, razbacuje se hrana, pored svakog lika stoji činija voća (koje inače niko ne jede, mene to kao seljaka a voćoljupca vazda muči: smem li da pojedem jedan-dva ukusna ploda, ili ću ispasti kao izjelica u „Generalnoj probi samoubistva“?), kao što pored svakog govornika na zasedanju plenuma stoji čaša s friškom mineralnom vodom, ljudi se bave unosnim zanimanjima ali nikada nisu na poslu, i jedino ih kod babe vračare zanima da li će im u socu od kafe naći odgovor na pitanje: „Hoću li se udati?“ Venčanje u beloj venčanici je smisao života, kao da se niko ne pita a šta kada se pootvaraju sve te koverte i kutije s poklonima i zvanice i muzikanti odu kućama da pocrkaju od kovida (jer Tilulhot nije ipak svemoćan), šta kada se zaista bude zajedno živelo?

Najslađa stvar – rekoh mnogo puta: moj gilti plezir – film koji je sanitanizovan u Kako izgubiti momka za 10 dana, pao mi je na pamet, verovatno totalno neopravdano, možda zato što sam pomislio da bih njega rado opet gledao umesto ove retke limunade, ali izgleda da je moguće doći do još većeg nivoa sanitanizacije, pa sam pribeležio dojam u blokčetu na onom korisnom naslonu da su sve neumesne (po tetka Ebertu) pošalice iz „Najslađe stvari“ izostavljene a umesto toga metnuti svi klišei što postoje o suđenoj ljubavi koja počinje preko puške, o tastovima i svekrvama, o ljubavnim nesporazumima, o tome kako treba da izgledaju pravi muškarci u ljubićima koji se kupuju na kiosku, tako da Halmarkova romantična komedija sa Srednjeg Zapada što se emituje u podne deluje kao evropski izopačeni pornografski film, pobednik prestižnog festivala...  Jer sve je ovde mlako i limunadasto, nekako omladinski, kao skeč na Em-Ti-Viju, kao ziro kelori napolitanka. Bea i Ben se sretnu ali dođe do ljubavnog nesporazma. Ben živi kanda s Pitom, crncem s dredovima, koji igra ulogu gej frenda ili sestre od tetke, i on isprovocira Bena da iskritikuje Beu (jer nije muški zaljibišakti se tako brzo), ova to čuje, jer se vratila da se objasni, i eto tog nesporazuma. Dve (2?!) godine kasnije sretnu se slučajno (hahaha) u nekom diskaću i onda se ispostavi da  se Pitova sestra zabavlja s Beainom sestrom (što je podudarnost dostojna roto herc romana za budvansku plažu), i da će biti gej brak. Tu sam prestao da pratim ko je kome zaova, jetrva itd. (U stvari priznajem: i ovo sam prepisao s Vikipedije.)  Nije to bitno. Bitno je da svi idu u Sidnej na venčanje. Oj, Australijo, lepa li si.

E, a kako su se smuvali? Pripiškilo se Bei, ali u „Starbaksu“ ne pripuštaju za šoranje a kamoli namber tu ako ne kupiš nešto. Ona najpre proba s pretnjom demonstracijama i podneskom Ustavnom sudu za proveru ustavnosti i zakonitosti, ali piški joj se, pa uzme kilo 'leba, međutim jebiga – red na kasi kao kod nas ispred dorćolskog kioska za markicu GSP-a. U tom redu je zgodno momče, s rukama kao Popaj, vilica kao đerdapska brana, leđa kano klisurine, i vilica i zubeki kao u Čarlsa Napijera, omiljenog epizodiste Džonatana Demija (treba uskoro da vidim njegov dokumentarac o „Toking Hedsima“, ako dobijem zajam od MMF-a, jer karte za relaks stolice ovde koštaju kao Vučićeva jednokratna pomoć), koji se sažali i izvede stari trik: „A za moju ženu tamo kod departmenta za 'leba – mali espreso jer od dužeg ne može da spava...“ itd. A ona se zatreskiška, jer baja je sve što konzumentkinja ljubića može da poželi, zubi biserni, rekoh ručerde kano u Popaja, nežan uviđavan vaspitan, na 'leba da ga mažeš, opran duhovit gospodin (a sigurno je tu i kara od nekoliko decimetara što bi rekla Keri Bredšou), i ona ode u ve-ce da se ispiškiriški i posle se isprska česmom u lavabou pa se suši kao Mister Bin u onom filmu. Totalno je nefeministički kako se onda zstreskala tako.

E neću dalje o sadržaju (hahahaha, sadržaj, čuj mene), nego o osećajima i utiscima koji su me spopadali i obasipali poput pahulja i jednoj ubavoj božićnoj večeri u Torontu, a ja programer, singl, sa stanom na mansardi do koga se dolazi teretnim liftom, s kanadskim dolarima u džepu, u devojačkoj sobi mi žive golubovi, kupatilo zapušteno, buđ i plesan, paukova ima na visokom plafonu, brodski pod hrapav, cigle kao u dorćolskom jugofilskom kafiću, na zidu vorholovski portreti Ejmi Vajnhaus i Borke Pavićević, 'ladno, ali greje me što sam preko bare i spasao se. Samo da me ne sustignu rikošeti, rak ili neki islamski fanatik, i na konju sam.

Da penzionisani mačori anglosaksonskog filma uživaju u ulogama tasta ili svekra, poznata je stvar. Oni su tu kao veterani svetskog rata koji mlađe glumce tretiraju kao unučiće koje meću na krilo i uče ih zaboravljenim veštinama, kao što su upaliti vatru kremenom, priklati janje, odrati ga, ispeći ga i izisti u slast, imaju telefone Niksona, Regana i Tačerice, ili, pak, generala Žukova i Andropova u notesu.

Obradovao me Brajan Braun, nisam ga video od „FX ubistva trikom“ (preskočio sam ono koktelsko druženje s Krizom), lepo je ostario, kao Robert Plant do pre dve godine, znači kao vino u amforama s olupina. Ali Dermot Malruni, kuku i lele, bruka, ostario kao Mitar Mrkela, kao kita od bodljikavog oregonskog letećeg oposuma.

U toj ubavoj kućetini na australijskoj obali živi se bezbrižno u staklenom zvonu Nju Ejdž filozofije, pale se smotuljci ruzmarina i meditira se, landaraju talismani kao zlato na grudima našijeh pjevača i sportista. Niko ne ide na posao, pare nisu problem, ni hrana, ni grejanje, kako se došlo de penzije, ne zna se, to je jedna skupina ljudi koje jedino muči ko će da ufati bidermajer i da li će se udati.

Starring couple teško da će ponovo dobiti šansu da staruje. Sindi Svini liči na Pia Zadoru, kojoj vazda fale štikle, a Glenu Pauelu najbolje metnuti papirnu kesu na glavu, jer su mu oke premale (™ Veljko Bulajić). Dirljiva je openmindedness roditelja. Uloga Pita (Ga Ta) je generisana, to je dobar crnac koji po sistemu miljanićevskog ključa u sebi sjedinjuje i boju kože i aboridžinsku narodnost i dobrodušnost lojalnog paža em žena em slovačke narodnsoti em radi u tvornici, i on je zadužen za 33% mlakih politički korektnih i ekoloških pošalica. Koliko je samo prizanica trebalo potpisati da se na snimanje dovede ona jadna koala, inače zaštićena kao lički međed, i to neka vremešnija, vidi se po katarakti u njenim očima, ali kengurova niđe, a ni bumeranga. Bena i Beu na ubavom imanju dočekuju bivši, njega čeka Rajčel Grifits, vretenastog tela, džejnbirkinovskih sisâ i zamamnog pogleda (za nisko čelo ne pravim pitanje), a nju zagoreli siroma' koji liči na strejt verziju Remi Maleka. Sredovečne žene na Zapadu ponosno nose mlitavilo tricepsâ (to videh i u Pčelaru) i kože na grudima ispod ključnjače, to nije sramota, sramota su samo čukljevi i bapske gaće, seniori duvaju bez zazora, žene slobodno na večeru dovode mlađahne volove, nema veze što ne umeju da se ponašaju, važno je da noću s njima pevaju od sreće u krevetu, ovde čak ni ajkula nema kada u mrkloj noći padnete s kruzera. Higijena tela i hijaluronske kreme i vitaminske pilule i koenzimi drže ove spodobe na prezentabilnom nivou, zubari su pošteno zaradili svoje astronomske plate, nikome ne smrdi iz usta, spasilačka služba je narodu an raspolaganju 24 h/7 dana u nedelji 365 dana u godini, sve vreme sam se pitao: „Čiko je l' su sve ove sobe tvoje, je l' su svi ovi bazeni tvoji?“, a o hrani i tortama da i ne govorimo.

Mit o suđenoj ljubavi i bračnoj tvrđavi u kojoj treba ostariti zajedno – odbranjen je od levih skretanja i desnih isključivosti (kao kod nas, evo, što se atakuje na Nenadićevog "Doroteja"). U Kamelot su pripušteni Mulati, belokafasti i pošteni aborižinski šerpasi. Svekri i tastovi na cijalisu i hašišu, svekrve i tašte s fejs-liftinga, penzionerski dani teku. Australija, brate, Australija, nikada više Austrija.

Posle filma ćete se sećati samo ergonomije. Imaćete neki nejasan utisak da ste namagarčeni kada sledeći put uđete u neko gradsko prometalo ili otvorite svoj frižider...  

 

 

Goran Petrović & Petar Luković

 

Goran Petrović i Petar Luković, veliki pisac i veliki novinar. Mene su zadužili kao urednici, jer su mi objavili sve što sam slao "Povelji" odnosno "e-novinama" i "XXZ magazinu". Pamtiću ih po dobru.  

DD Den Haag Open Kampioenschap 2024, II round

 

II Round

I vs Van der Velden, Rens

 

The day before I took a long walk during the daylight to finally establish the itinerer by foot. I lost the way again on the easiest part – on the way back. But I memorized the streets. My path was much longer but memorable. I lost again and this defeat hurts, it's so patzerish to lose won position. But it wasn't won since I didn't won, was it? Again and again I say: playing chess, my unreqited love, is torturinf if I can't arrange to play 3 tournaments in a row with little or no space between them, plus that I have a little Subotica torunament in pesnionists' home with tim control of 60 minutes+30 sec for a game, as a prep-tournament, like Ivkov before he won World Junior Championship. Otherways it's of no avail to humiliate myself like I am being doing now. Yes, I have oher things to do, to edit 4 Danish and one 1 Norwegian book and to translate 1 Danish book, and to write a novel and short story collection of my own. But during last week it seems that one antique dream of mine – containing Bor, father and cousins – with green pond and impossibility to find home and pay bus ticket for return is now coming true. My days are finished, only important things are books, so why this despair over lost chess games? Because this is an obsession, bad repetitive dream like in one of David Lynch's movies.

Before this round I walked around and practisd tai chi kung breathing. The weather was nice. On the first floor of a building I saw small figure with a head of a wolf in the wall window. The wolf looked at me. I stopped uncertain if I see right. Then the apparition tool the head of: it was a girl masked.

1. Nf3 Nf6 2. b4

Santasiere's Folly Opening, which used to bring me moderate success. Leonid Stein could apply it when playing against stooges in Capablanca's memorials during sixties. A correspondence player Pavao Keglević also used this opening. „Indians“ – that is pracitioners of King's Indian Defense – loath this opening and reckon it's just a balloon which will explode sooner or later.

2. ...g6 3. Bb2 Bg7 4. c4 O-O 5. Qb3?! (6. g3 was normal and white has no reasons to fear.) d6 6. d4 c5!

As I mentioned in the comment of previous game, Lev Polugaevsky once said: „My most difficult opponent is myself. When I am playing I often involuntarily make a world champion out of a candidate master!“ So the exclamation mark is mine. Better was 6. ...a5. (Of course 7. b5 is then good.) Now I should have played 7. bxc5 bxc5 8. d5 with equalish game.

7. e3 cxb4 8. Qxb4 (?)

Here I should've played reversed Benko opening and sacrifice this pawn. But... In shaken state after first round I wasn't in the mood of giving up anything. As Serbian GM Dragoljub Ćirić had said once, when he was earning his bread and butter as chess instructor in USA for a brief time: „I try to teach my students to sacrifice a pawn or even a piece sometime, but they simply can't. It's capitalistic spirit in them, they are not used to give, they want to receive. We Slavs are more inclined to a romantic chess...!“ Or as in an old joke about Serbian priests – which is not so peculiar, having in mind that we adopted Christianity in years 1989/1990 – million years after Armenians – when Serbian Communist Party changed its name into Socialist Party and took premises of Socijalistički Savez Radnog Naroda – well, the joke about Serbian priests is as follows: „Peasants minding their own business go by the river when they see, o Gee, a priest drowning in this river. They come to the shore and yell 'Give us a hand, father, damn it!' But priest strangely enough didn't gove them his hand and died in cruel river. The explanation is that priests are used only to receive, not to give. Naive peasants should have yelled. 'Take the hand, father, fuck it!'“ So I adhered to my pawn as American public atorney to the law, or a drunken to a picket fence.

 8. ...Nc6 9. Qb3 (I spent many minutes considering 8. Qa3) 9. ...a5

This move is from a schoolbook but it isn't that good as I – in Polugaevsky's spirit – thought of it during the game. Now I thought 20 minutes or more, after I made a „tree“ of options:: 10. Nc3, 10. d5, 10. Nbd2, 10. a4 and 10. Be2  Ever since I didn't dare played reversed Benko, I suffer from lack of tempi in order to castle. I calculated and calculated, but only managed to see ghosts and good sides of my opponent's position. Amazing, but I tried to calculate such ridicilous variation as „10. Nc3 e5 11. Nd5?“ At least I evaluated well that 10. d5 would have literaly chased black knight to good field on c5.

10. a4 Nb4 11. Nbd2?

 

Really lame move, crying with stupidity. Both 11. Be2 and 11. Nc3 were better, since white king must castle and white must engage in the central fields and not sniffing flowers in a XIX century countryside.

 

11. ...Bf5 12. Rc1 Ne4?

A-ha, black isn't capable to evaluate position propperly either. 12. ...e5!! would have given huge advantage. After 13. dxe5 Nd7! White doesn't have a good move. 

13. Nxe4 Bxe4 14. Nd2?

 

Better was 14. Be2 and I return the advantage. As I said, castling is a priority. Now black again has comfortable game and is positionally winning.

14. ...Bc6 15. f3 Qd7 16. Ra1 d5!

Again a schoolbook move. It is obvious that my opponent attended training classes in his club. Black is ruining white center and also preparing better endgame. (17. c5? e5!) Strategically, white is lost.

17. Bc3?! Rfe8!

 

Here I spent 20 minutes again. I realized I am doomed. Threat is 18. ...e5 and my king will be exposed and center is just a prop. In a ridiculous „analysis“ I saw 18. cxd5 Nxd5 19. Bb2 e5 20. e4?! but black can sacrifice that knight.

18. cxd5 Bxd5? 19. Bb5?

 

As soon I played this move, I saw that I lose exchange after 19. ...Qxb5. But I wanted at any price to move my king to reasonable safeness. And – black even didn't have to play 19. ...Qxb5: after 19. ...Qe6! I can resign. My Queen is attacked and pawn on e3 is undefended.   

 

19. ...Qxb5? 20. axb5 Nd3+??

Blunder. Black should have taken exchange after 20. ...Bxb3 etc.

Now I have won position. The tables turned. But the series of mistakes is just beginning!

 

21. Ke2 Bxb3 22. Nxb3 Nb4 

23. Nxa5?
 When you have material advantage than you prefer exchanges. 23. Rxa5 was therefore much better. 

23. ...Nd5 24. Bd2

 

Here black – who was visibly downhearted after having advantage during the game – made a terrible blunder and played 24. ...Ra7 instead of 24. ...e5! He should open the position and again try to exploit exposed white king.

 24. ...Ra7?? 25. Nc4 Rea8 26. Rxa7 Rxa7 27. e4 Nf6 28. Rc1 Nd7 29. Be3 Ra2+ 30. Kf1? Kf8??

 

Just look at this position. Black almost killed himself on last rank. I thought of 31. Ne5, I swear, but in euphoria over having winning position and in zeitnot (to be hoenest we both were) I calculated wrongly, I didn't see that after 31. Ne5!! Nb6 I can play 32. Nd7+ and won a knight. I am such a fool.

31. Na5?? Nb6?? 32. d5? Rxa5 33. Bxb6 Ra8 34. Rc7 Be5 35. Rxb7 Ra1+ 36. Kf2?! Ra2+ 37. Ke3 Bxh2 38. Bc7 Bg1+ 39. Kd3 Rxg2

 

After this sequence of moves – of which are almost all blunders or mistakes – now I had chance to win the game with 40. Rb8+ Kg7 41. Re8 and I will capture pawn on e7 and will be able to defend b pawn.

40. Be5? f6

Here I played:::::

41. d6!! exd6 42. Bxd6+ Kg8

But then immediatelly ruined everything. 

In this position 43. f4 is good and my 43. b6?? is bad, very bad.

43. b6?? Rb2 44. Bc7 h5 45. Rb8+ Kf7 46. Kc3 Rb1

And so the time came that I should lose again. Now 47. Rb7 was good for  a draw, but with 47. b7 I am a pawn less.

 47. b7?? Ba7 48. Rh8 Rxb7 49. Bd6 Kg7? 50. Re8 h4 51. e5!?

 Last chance to muddy the water.

 51. ...fxe5?? (51. ...Rd7 is keeping the advantage.) 52. Bxe5+ (It's a draw. I mean, draw for a normal chess player.)  53. Bf4+ (53. Kd3!?  ) Kh7 (Of course: 53. ...Kh6 54. Rh8+ Rh7 55. R:h7 #; I expected only 53. ...Kg7 and tripple repetition --> what a blindness from me...)

 And here my flag fell. Am I lost or it's a draw?

P.S.

53. Kd3 is a draw.

DD Den Haag Open Kampioenschap 2024, I round

 

My favourite chess venues, places with soul, with old chessmen, with showcases filled with old photos, cups and diplomas, with lockers filled with old chess magazines and bulletines. With noticeboards on which tables from ongoing tournaments has been filled with hand.

I have been on reservation list for a couple of weeks and I found out I'm in at noon on the Day 1. I made an itinerer based on Google map, but wasnt really sure if I can walked there without geting lost. 2 hours before the I round I got irritating e-mail from my Belgrade bank: it seems they botched a minor transfer on my account and I was left cardless and almost pennyless here. I got a lift to the venue, but how to get back?! I never walked through the itinerer in order to memorize it! Those two things were bugging me all the time. One always must find a good excuse before a chess game...

I round

Ngangbarn, Shingthang vs I

During a Malta tournament in 2022 I discussed playing again kids with an Englishman who also took part. „No one liks playing against kids. If you lose you are an archloser, if you win, you are a monster“, said the Englishman. Specially discouraging is when one or both parents are standing all the time looking at you with hatred. You feel like football team of Yugoslavia in Montevudeo in 1930, when local policeman helped the Uruguayans to win.

Siclian defence, Najdorf variation

1. e4 c5 2. Nf3 d6 3. d4 cxd4 4. Nxd4 Nf6 5. Nc3 a6 6. Be3 e5 7. Nb3 Be6 8. f3

 Here is 8. ...h5 recommended engine move, but I still have in mind Fischer's games from 1971's blitz tournament in New York in Marshall CC. I love to have Knight on h5 with an old trap on f4 etc. If we are of equal strength it can be an exciting and fair game

 8. ...Be7 9. Qd2 Nbd7 10. Nd5

This prevented the game from entering the most frequen variations in which everyone attacks opponent's king. Now I couldn't remember which is better. Altzheimer. Better was 10. ... Nxd5 11. exd5 Bf5 and black has an edge.

10. ...Bxd5?! 11. exd5 b5? 12. Na5

When I saw 12. Na5, I got sick. (How am I going to find way home in unknown city? What the hell is my bank doing again?) I thought I made a stupid blunder. All my knowledge about Najdorf vanished. In fact better from 12. Na5 (who would say that?) was 12. a4! And that was the reason why 11. ...b5 was premature, and I should have castled instead. Well, in this position I had 12. ...Nxd5! and white only can try to give his Queen for three pieces: 13. Nc6 Qc7 14. Qxdt Nf6! (that I missed over the board) 15. Nxe7!? Nxd5 16. Nxd5 and it is always exciting to play these games: who is stronger: Queen or 3 pieces? On Malta in 2022. I lost a game with a Queen against three pieces...  

12. ...Nb6? 13. Nc6 Qc7 14. Bxb6 Qxb6 15. g4?

Here I was afraid of 15. a4 and I asked myself what was I thinking when I played 11. ...b5? Well, it only shows how much I evaluated the position in this game wrongly. I remembered what Lev Polugaevsky said once: „My most difficult opponent is myself. When I am playing I often involuntarily make a world champion out of a candidate master!“ I was convinced that I would be lost after 15. a4, and was pleased to see that my opponent looked to the right (his right, my left) and when he played 15. g4 I was quite relieved. After 15. a4 bxa4 16. Rxa4 I „calculated“ that I am lost „because I don't have time for 16. ...Qxb2“ I saw deadly attack on my king in the center. In fact, white would have to play 16. c4 and after 16. ...Nd7 I would have had an edge. What should white have played then, one might ask. 16. O-O-O said public engine for the Third World.   

 15. ...Rc8 16. Nxe7 Kxe7 17. g5? Nh5 18. O-O-O Nf4 19. Re1

 

Here I was proud of myself when I founded 19. ...Qc5 and hereby set the trap which worked quite well. However, I should of been concerned with safety of my King and 19. ...Kf8 was better. Then after 20. h4 I have 20. ...h6!!

 

19. ...Qc5 20. Rd1

Believe it or not, in this position 20. ...Nxd5, that I proudly played, is bad move. I thought of ...h6 on several occasions, all right, but I wasn't consequent enough. 20. ...h6! was winning here because black does everything with one and single move: gets his Rook into the game, stops attack on his King who now can safely stay in the center, and prepare exchange of Queens, after which white pawns are bound to fall one by one.

20. ...Nxd5?!  21. Bh3 Rc7 22. Rhe1 Nf4??

 And again wrong evaluation of the position. And again 22. ...h6 was better. Then white must play 23. Re2 hxg5!  

 23. Bf5 Ne6 24. f4!

When I saw this move, I thought I was playing against Kasparov. And this move is beautiful, stylish, Keres-like, and... not too bad. But I was not lost after it as I believed. It is now an equalish position. Cold-blooded 24. ...Rhc8 was now good enough.

  24. ...Rd8?! 25. Kb1 g6?

 

25. ...Qd4! After 26. Qa5 black can play further. But I've  already berried myself.  

26. Bxe6 Kxe6 27. fxe5 d5 28. Rf1 d4 29. Qf2 Qd5 30. Qf6+ Kd7 31. e6+

Black resigned.

After such a defeat, one needs a refreshing and cheerful piece of literature to lift him up:::